Düşünüyoruz, o halde varız. Hatta insanız. Gerçi insan bedeninde olan herkes insan değil ya; fazla şaapmayalım o konuyu şimdi. Asıl mesele düşünce sistemimiz biraz da. Neremizle düşünüyoruz? Kaba etiyle düşünenlerin bol olduğu bir dünya zamanında yaşadığımız için alternatifimiz fazla. Bunlar saygı körü insanlar. Bir de gönül körleri var. Asıl meselemiz onlar. Beyinleri yerine kalpleriyle hareket ederler. Ayakları yerden kesilmiş, varlığını tamamen aşık olduğu veyahut kendisine ait hissettiği kişiye adamışlardır.
Düşünseli
Bu yazın popüler şarkısı gibi gözükse de, aslında tam olarak beni anlatıyor ‘İltimas’… Hayatımı yaşadığım şu ana kadar anlatacak olursam; genel hatlarıyla kendime saygım olmayan bir hayat yaşadım diyebilirim. Çünkü hep karşımdaki insanı düşündüm. Hala da düşünürüm. Onun iyiliğine, mutluluğuna çabalarım. Kısacası bu kısıtlı dünya zamanımda başkaları için uğraşan biriyim; biriydim. Leyla ile Mecnun’un meşhur repliğini hatırlarsak silktim kendimi. Artık kendimi düşünmeye başladım. Tabi bencil olmadan…
Eskiden olsa kalbim kırılsa dahi inerdi yelkenlerim suya. Çabuk yumuşardım. Çok değer verirdim çünkü. Bu yüzdendir ki en büyük hatam insanlardan benim onlara davrandığım gibi davranmalarını beklemek… Erkek arkadaşı için en yakın arkadaşını, hem de benim için babamdan sonra gelen ilk erkeksin dediği, adamı itin tenasül uzvuna sokup çıkartan dost bildiklerimiz, ilgi bulunca kıçı başı ayrı oynayan ama kendince ağır başlı olan sevgi pıtırcıklarımız ve daha nicesi… Böylelerine hep iltimas gösterdim. Ama dur dedim kendime. Yapma artık…
Ben kaderci bir insanım. Attığım her adımın kaderle bir bağlantısı vardır. Bu adımlar karşıma hep bir şeyler çıkartır ve bana bir şeyler sunar; tabi bu benim tanımlamam. Bir yere geciktiysem şayet, yürüyeceğim o yolda bir şeyle karşılaşmam ya da karşılaşmamam gerekiyordur; o yüzden ben de gecikme yaşamışımdır diye düşünürüm.
Geçenlerde çarşıya çıktım. Bedestende bir müşterime uğramam gerekiyordu. Geleceğimden haberi vardı ama ben geldiğimde dükkanda yoktu. Ben de boş beklemek yerine çıktım Heykel’e. 3 banka hesabı olunca 3 ayrı derdi oluyor insanın. ATM’lerde para transferlerimi gerçekleştireyim dedim. Son durağım Ziraat Bankası oldu. İşte can alıcı nokta burası. Hep, neden benim başıma gelmiyor bu “ulan dünya amma küçükmüş ya” durumu derdim kendi kendime. Çok şaapmamak lazımmış demek ki…
“Hayat gelip geçici bir şey, insanlar da öyle. Pek kafaya takmamak lazım…” Bu tarz cümleler çok tanıdık gelmiştir size. Bazen ıvır zıvır kategorisinde olan, kulak ardı edilen sözlerden biri olur. Öyle, ama dinleyemiyoruz işte bazen kendi dilimizi bile.
İnsan gelip geçici demişken, biz de uğruyoruz bazen kimilerinin kalbine. Çalıyoruz gönüllerinin kapılarını. Bir kısmı bizi kabul ediyor tanrı misafiri niyetine, hatta yeri geliyor baş tacı yapıyor; lanet olası iğrenç budalası bir kısmı da def ediyor. Eyvallah, herkes bizi kabul etmek zorunda değil de, be arkadaş bu kadar da geri zekalı olunmaz ki?
Selamun aleyküm. N’aptınız? Sıkılmaya devam mı? Yalnızlık da tıkırında gidiyor dimi? Evet evet, her şey sıradanlığında ilerlemeye devam ediyor. N’apalım ihtiyar, yaşam bizim onu da mı yaşamayacağız?
Final haftası gelip çatmış üzereyken ben yine işsizliğin her türlü dibine vurdum. Geziyorum, tozuyorum hem de umarsızca. 5 sayfa araştırma haberi yazacak, en az 20 fotoğraftan fotoğraf öyküsü oluşturacak, gazete incelemesi yapacak ve web sitesini tamamlayacak olan ben değilmişim gibi. Üstüne üstlük bir de 5 sınava çalışacak olan… Hayat bi’ garip dostum!
Ben çok aksattım buraları, demek ki hayatım çok boktan. Ha, eskiden de bok gibi monoton bir hayatım vardı da sanırım artık aksiyondan uzağım. Aksiyon dediğim de ya gönül işleri ya da sıradan olmayan ekstrem meseleler. Ampirikuku işler peşinde de koşmuyor değilim yeri gelince. Neyse, selamun aleyküm.
Gecenin 02:45’i olmuş daha yeni yazı yazmaya başlayabilmiş biriyim ve şuan kafam kış mevsimi satılan karpuzlar gibi saçma sapan bi’ halde. Günlerdir yazı yazmak istiyorum lakin konu bulamıyorum falan derken bugün gözüme çarpan ne kadar üzerinde yazı olan resim varsa masa üstüne attım. Malum, ilham kaynağı yok ya pek; o sebepten yazılara bakarım, biraz da kafa patlatırım belki bir şeyler çıkar ümidimi korudum bu saate kadar. Yanılmadım şükür, hadi bakalım…