Küstün mü sen canım benim?

Gün geçmiyor ki ben yine bir yazı yazmak istemeyeyim, yazmayayım… Yine dizi izlerken geldi aklıma. Yine konuşacağız aşk, erkekler ve kadınlar üzerine. Her zamanki gibi aşk görünce saçmalayıp gö*ü başı dağıtıyoruz işte. Şaşırmıyoruz buna tabi ki…

Bugün bir şey okumuştum. Kalp beynin önüne geçiyor ibaresi dikkatimi çekti. Öyle değil mi sizce de? Yani bi’ yerden sonra onunla düşünmeye başlıyorsun. Onun kararları doğrultusunda hareket ediyorsun. Vicdanınla ve duygularınla yönetiyorsun kendini, öyle çözümlüyorsun her işini. Yaptıkların doğru mu yanlış mı orası büyük tartışma meselesi olur. Doğru olan senin kalbindeki, içindeki ferahlıktır aslında. Yanlışın azabını deden değil sen çekeceksin değil mi? Başını o yastığa koyduğunda düşünecek tek şeyinin saydığın koyunlar olmasını istiyorsan vicdanını her daim rahat tut kardeşim…

0 Like

66 Views

Hayatta neler kaçırıyoruz?

Sabah yataktan kalkar kalkmaz oturdum bilgisayarın başına. Öncesinde ayılana kadar telefondan baktım bir sosyal medyaya, ne var ne yok diye. Facebook anasayfamda gezinirken liseden çok değerli bir hocamın paylaşımını gördüm ve okumaya başladım. Hatırladığım kadarıyla daha önce de okumuştum, ancak anlatılan olayın üzerinden 2-3 yıl geçtiği için unutmam olağan. Okuduktan sonra bu olaydan yola çıkarak bir şeyler karalarım belki dedim ve başladım tırmalamaya klavyeyi. Açtım müziğimi de, mis…

Yazıda anlatılan olayı kısaca özetleyeyim. Bizim Şehreküstü istasyonu gibi yoğunluktan ölen bir istasyon olan Washington DC istasyonunda yanda fotoğrafını gördüğünüz arkadaş kemanla 45 dakika boyunca 6 farklı Bach eseri çalmış. Eserler de oldukça çetin ceviz türden. Binlerce insan işe yetişme telaşından dolayı önünde durup dinlememiş bu adamı. Ara ara duranlar olmuş ki onlar da 3’er dakika ancak durabilmişler. Bazı çocuklar annelerine aldırış etmeden dinlemek istemişler, ancak annelerinin iş güç telaşına onlar da kapılmış olacak ki çekiştirmelere maruz kaldıktan sonra oradan ayrılmak zorunda kalmışlar. Bu süre zarfında toplam olarak 6 kişi çok kısa süre durarak, 20 kişi ise hiç durmadan yoluna devam ederek adama bahşiş vermişler. O günün hasılatı 23 dolar olmuş. Çalmayı bitirdiğinde her yeri sessizlik kaplamış ve kimse bitirdiğini anlamamış. Alkış da yokmuş üstelik. E ne var bunda? diyeceksiniz. Gelin devam edelim ön yargılarımızı kaldırarak.

0 Like

60 Views

Kızlar dengesiz mi? Evet mi? Evet!

Uzun süredir kafamda dönüyor bazı düşünceler, her zaman olduğu gibi yani. Aycan sürekli yakınıyordu “biz kızlar neden badboys’lara hayran oluruz la” diye diye. Konu bu: kötü oğlanlar. Hacamat, bu hatun kısmı niye böyle? Yani bir tek ben düşünmüyorumdur herhalde bu konuyu ha? Hadi ama kamooon! Ya siz kızlar, diyeceğiniz ya da demek istediğiniz bir şeyler var mı? Niye oğlum niye? Sizi sevmeyen dangalakların peşine niye koşuyorsunuz? Bir kısmınız aklı götüne kaçmış, öyle geziyor. “Sana sevgisini veren şey sol göğüsünün hemen altında” lafını yanlış anlamış bağzı hanım kızlarımız ki, göğüsün altı olarak karın kasları ve baklava akıllarına düşmüş. Kışt ulan kışt!

0 Like

61 Views

O beni seviyor, o beni seviyooor!

Bu kadar sık bloga yazmak ne benim harcım ne de bir alışkanlığım, ama yaptırıyorlar be dayı… Bak mesela bu olmayanı yapma işi bugün ilk değil. Hatırına çiğ tavuk bile yenecek insanlar olur ya, O’nun hatırı için ıspanaklı börek bile yedim! Seviyorsak demek ki; yani O’nu, böreği değil.

Malumunuz, üniversiteye yerleşti bu sene zat-ı muhterem nihayetinde. Aslında istemiyordum. Bir sürü yeni insan, yeni çevre falan. Kıskancım oğlum n’apayım! İşte dedik ilk aşk ilk heyecan, daha ilk telaşına ortak olayım istedim. Dün biraz zorlamayla kabul ettirdim kendimi. Sen de istedin ama canım kabul et… :p Uludağ Üniversitesi’ne gittik sabah kayıt için. Bir de bana gece diyor, sabah erken kalkma ben gider hallederim. Arayıp hadi gel demez mi 08:45’te? Aradığı gibi kalkıp 10 dakikada jet gibi hızla saçlarımı yıkayıp hazırlandım ve çıktım evden. Şansıma alt komşumuz arabayla işine gidiyordu, geçerken metroya fırlattı beni.

0 Like

62 Views

Kim lan bu hayatımın kadını?

Son zamanlarda vaktimi gündelik işlerimin dışında kendime bu soruyu sorarak geçiriyorum. Kim lan bu hayatımın kadını?

Gündelik işlerimi uyku, yemek, günde -kesintili bir şekilde- +12 saat bilgisayar (dizi, tasarım, blog, müzik, sohbet) olarak belirteyim öncelikle. Evdeyim neredeyse her gün. Aklıma geldikçe de bunu düşünüyorum işte. Kim acaba, şu an kimle birlikte, sevgilisi var mı, evliyken bile unutamayacağı birisi oldu mu hayatında falan. Nasıl biri olacağını bile düşünüyorum ama kafamda asla biri canlanmadı.

Beynime pelesenk olmuş fikriyat hala duruyor. Her ne kadar fazla kafa yorsam da şu “hayatımın insanı” meselesinde kendi öz düşüncemden öteye geçemiyorum. Hani derler ya, herkesin kısmeti karşısına çıkacak diye. Benimkine kesin araba falan çarpmıştır, bi’ gelemedi salak! Evet, işte düşüncem bu eğik yazı sayın dinleyen. Bence sen şimdi diyorsun ki aga bu neyin kafası?

0 Like

73 Views

Bir insan düşünün ki…

Yok lan düşünmeyin. Zaten bu gece kıskançlığın uzayını yaşıyorum, bari siz yapmayın! Ha haksız da sayılmam, bu bir gerçek. Aklınıza getiremeyeceğiniz ızdıraplar çekiyorum. O ızdırapları çektiren kişiyi düşüneceğiz bu gece. Onunla ilgili konuşacağız. Ben rahatlamak amacıyla yazıyor olacağım bu yazıyı ama kulaklarımda hep şu sözler yankılanacak; “dünya dönüyor sen ne dersen de” …

Tamam ilişki namına bir şey yok. Sevmiyor da beni anasını satayım. Gram bir hissiyatı dahi yok. Ama gel gelelim, sıradan olan bendeniz Emir’e yaptığı şeyleri özel gibi hissettirse de aslında onlar özel değil. Ben özel sanıyorum tabi hep… Yani bana özel attığı fotoğraf olsun, bana sorduğu ileriye dönük özel soru olsun. HİÇBİRİ! Başka biri daha var. Seviyor onu. Lanet gitsin. Tamam, eyvallah ben de öyleyim, aynı kulvarda yürüyoruz aynı kişiye ama insan ister istemez kıyas batağının içine düşüyor.

0 Like

56 Views