Hababam Sınıfı’nda bir sahne vardı. Hafize Ana Tarih hocasıydı ve torpilli sanılan Ahmet’e şaka yapılacaktı. Şaban orada sözlü için ayağa kalktı ve hiçbir şey diyemedi. Kaldı sadece öyle. İşte bu yazıya başlarken öyle kaldım. Klavyeye götürmeye çalıştım ellerimi, Kemal Sunal’ın o sahnedeki el hareketleri belirdi gözümde birden. Çünkü aynısı ben yapıyordum. Çaresizdim…
İçim öyle dolu ki, öyle anlatasım var ki bir şeyleri; nereden başlayıp neyi nasıl kime anlatacağımı bilmiyorum artık. Anlatmamın sonuçlarını bile kestiremiyorum. Düşünsene, böyle bir karmaşa içerisindesin. Her an etrafında 5N1K var. ÇILDIRIRSIN! Kendi kendine bile düşünemiyorsun yeri geldiğinde. Hislerin bile engelli. Destek alması gerekiyor kalbinin dilini kullanabilmesi için. Olmuyor. Başarabilirsin ama yeterli gelmiyor. Aşk, sevgi, birliktelik tabirleri neticede. Tekel değiller, 2 kişi gerek. Sen yetemezsin aslaaa!
Canlılar doğada yaşıyor. E her canlı da kendi doğası gereği kendine özgü davranışlar sergiliyor. Bu davranışlar aynı tür içinde bile farklılık gösterebiliyor. İnsan olarak aynı tür olsalar da Ali ile Ahmet’in kendilerine özgü olan farklı davranış sergilemeleri gayet aşikar.
Baba olay öyle bir şey ki, farklıyım ya. Kendime özgüyüm. Tipi karikatür gibi olan insanlar var ya, onlar farklı olur biraz; tipim haricinde yaşamım öyle benim işte. Karakterim öyle. Değiştiremeyiz ki değil mi? Herkes kalkıp da “takma be oğluuum” diyor bana. Ulan benim olayım bu. Takıyorum. Sayıyorum, görüyorum, fil gibi hafızayla hatırlıyorum, unutmuyorum, soruyorum, sorguluyorum, merak ediyorum, araştırıyorum. Özünde ise içimi rahatlatıyorum. Ben böyleyim. Ne kendimi sorgularım lan niye böyle yapıyorum? diye, ne de başkasına düşer bu.
İnsan oğlu öyle garip bir yapıya sahip ki… En basitinden ben, her an kendime şaşırıyorum. Beynen ve kalben kendime hükmetmem gerekir değil mi? Bazen bunu yapamıyorum. Kalbimden geçen ve aklımın, mantığımın doğru dediği şeyleri yapmıyorum. Neremle kontrol ediyorum kendimi, kaderimi? İnanın hiç bilmiyorum. Sadece o an nasıl yaşamak geliyorsa içimden öyle yaşamaya çalışıyorum.
Kimi zaman gurur yapıp ağır davranmaya kalkıyorum ya… İşte o zaman en komik olaylar oluyor. Oğlum ben yapamıyorum lan öyle şeyler. Fazla gurur göte vurur bende. Korkarım ağbi bir şey olacak diye. Ters teper belki, olmadık karşılık gelir falan diye korkarım, çekinirim. Karşımdaki insanın nabzına göre şerbet veririm hep. Alttan almaya alışık bir yapım var n’aparsın…
Sana aşık değilim. Daha o duyguyu ömrümü bile adamaya hazır olduğum bir kızda yaşayabildim. O da olmadığına göre bu hayatın iplerini eline alacak kimse yok demektir. Neden sen almayasın?
Şöyle bi’ düşündüğümde, ciddi manada beni istemeden de olsa kızdırıp üzebiliyorsun. Belki biraz da ben kafama takıyorumdur. Bazen bunu bilerek de yapıyorsun ama sana normal geliyor işte. Ama bazen de öyle şeyler yapıyorsun ki, -dün olduğu gibi- anlık şeylerle, anlık heyecanlarla dünyanın en mutlu adamı yapıyorsun beni. Hal böyle olunca da seni sıkı sıkı sarıp, sana sarılıp bulutların üzerine çıkarasım geliyor.
Benim için ulaşılmaz bir zirvedesin belki. Ama derin düşününce, içeriden hissedince benim için yaptığın en ufak hareketin, ettiğin en ufak lafın bile kalbimdeki kelebek yuvasına afilli bir tokat atıp tüm kelebekleri pır pır uçuruyor.
Oturdum balkonuma, sahura kadar ‘ramazan hangover‘ı yapayım dedim. Ne olacak canım, çekirdek kola falan. Kolası eksikti bu akşam, ben de Bursa manzarasına nazır balkonumda mis gibi Uludağ havasıyla takılayım dedim. Keyif sürerken bir yandan da güzel müzikler dinliyorum. Sonra aklıma blog geldi. Böyle ortamda insanın yazası gelir, ben niye yazmıyorum lan? diye düşündüm kendi kendime. Tabi, hemen aklımıza böyle efkarlı ya da hüzün, sevgi, aşk yüklü şarkının eşlik edişiyle ipe boncuk dizer gibi kelimelerin satıra dizileceği geliyor değil mi? Thrift Shop dinleyip çekirdek çitleyerek yazıyorum buraya işte. Her şey tamamdı, bir sendin noksan dedim birden. Ne yazıcaktım lan ben? Düşündüm, düşündüm bir şey bulamadım. Sonra dedim ki “ne biliyoruz lan biz?“…
Her seferinde aynı terane. “Unut, aramızda bir şey olamaz. Senin için aynı şeyleri düşünmüyorum ama ben.” Sen ona unutmak demişsin ama o ne ki? Ulan ben Bursa sokaklarına meydan okuyabilen bir insanım. Mermiye kafa atar misali bilmediğim sokaklarda, semtlerde dolaşıp izimi buluyorum ben. Seni ilk gördüğümde üzerinde ne varsa hatırlıyorum,
Hababam Sınıfı’nda bir sahne vardı. Hafize Ana Tarih hocasıydı ve torpilli sanılan Ahmet’e şaka yapılacaktı. Şaban orada sözlü için ayağa kalktı ve hiçbir şey diyemedi. Kaldı sadece öyle. İşte bu yazıya başlarken öyle kaldım. Klavyeye götürmeye çalıştım ellerimi, Kemal Sunal’ın o sahnedeki el hareketleri belirdi gözümde birden. Çünkü aynısı ben yapıyordum. Çaresizdim…