agac-daliBirazdan okuyacağınız satırları yazarken pek bi’ hüzün doluydum. Birisi üzülüyordu, ben ise ona kat be kat üzülüyordum. Ona güzel şeyler söylemem gerekliydi. Aslında gereklilik değil belki de, içimden öyle geliyordu. Söylemek istiyordum. Dokundum kalbime. Konuş! dedim. Aktı sözcükler parmaklarıma, oradan da göynüne onun…

Realist olma sebebim ise, şu gördüğünüz gayet parlak renkteki fotoğraf ile konunun içeriğinin uyuşması… Bir yandan da gerçekleri görmem. Her ne kadar ben bunları düşünüp söylesem de, onun ruhunu ve yüreğini okşasam da, bana iyi geceler mesajımdan sonra “Sana da” diyebiliyor sadece. Biliyorum bunu. O öyle…